كشورهاى مختلفى تحت فشار شديد قرار گرفتند و نفرات زيادى را از دست دادند، و هم اكنون نيز در شرائط بسيار نامساعد و خطرناكى زندگى مى‌كنند.

در پايان آيه براى تاكيد اين تهديدها مى‌فرمايد:" فرمان خدا در هر حال انجام مى‌شود و هيچ قدرتى مانع از آن نخواهد بود" (وَ كانَ أَمْرُ اللَّهِ مَفْعُولًا).

[سوره النساء (4): آيه 48]

إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَ يَغْفِرُ ما دُونَ ذلِكَ لِمَنْ يَشاءُ وَ مَنْ يُشْرِكْ بِاللَّهِ فَقَدِ افْتَرى‌ إِثْماً عَظِيماً (48)

ترجمه:

48- خداوند (هرگز) شرك را نمى‌بخشد و پائين‌تر از آن را براى هر كس بخواهد (و شايستگى داشته باشد) مى‌بخشد، و آن كس كه براى خدا شريكى قائل گردد، گناه بزرگى مرتكب شده است.

تفسير:

اميدبخش‌ترين آيات قرآن‌

آيه فوق صريحا اعلام مى‌كند كه همه گناهان ممكن است مورد عفو و بخشش واقع شوند، ولى" شرك" به هيچ وجه بخشوده نمى‌شود، مگر اينكه از آن دست بردارند و توبه كنند و موحد شوند، و به عبارت ديگر هيچ گناهى به تنهايى ايمان را از بين نمى‌برد همانطور كه هيچ عمل صالحى با شرك، انسان را نجات نمى‌بخشد (إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَ يَغْفِرُ ما دُونَ ذلِكَ لِمَنْ يَشاءُ).

ارتباط اين آيه با آيات سابق از اين نظر است كه يهود و نصارى هر يك به نوعى مشرك بودند، و قرآن بوسيله اين آيه به آنها اعلام خطر مى‌كند كه اين عقيده را ترك گويند كه گناهى است غير قابل بخشش، سپس در پايان آيه دليل اين موضوع را بيان كرده مى‌فرمايد:" كسى كه براى خدا شريكى قائل شود گناه بزرگى‌