[سوره النساء (4): آيات 41 تا 42]

فَكَيْفَ إِذا جِئْنا مِنْ كُلِّ أُمَّةٍ بِشَهِيدٍ وَ جِئْنا بِكَ عَلى‌ هؤُلاءِ شَهِيداً (41) يَوْمَئِذٍ يَوَدُّ الَّذِينَ كَفَرُوا وَ عَصَوُا الرَّسُولَ لَوْ تُسَوَّى بِهِمُ الْأَرْضُ وَ لا يَكْتُمُونَ اللَّهَ حَدِيثاً (42)

ترجمه:

41- حال آنها چگونه است، آن روز كه براى هر امتى گواهى بر اعمالشان مى‌طلبيم و ترا گواه اينها قرار خواهيم داد.

42- در آن روز آنها كه كافر شدند و با پيامبر (ص) به مخالفت برخاستند آرزو مى‌كنند كه اى كاش (خاك بودند و) خاك آنها نيز با زمين‌هاى اطراف يكسان مى‌شد (و بطور كلى محو و فراموش مى‌شدند) و در آن روز (با آن همه گواهان) سخنى را نمى‌توانند از خدا پنهان كنند.

تفسير: [شهود و گواهان رستاخيز]

فَكَيْفَ إِذا جِئْنا مِنْ كُلِّ أُمَّةٍ بِشَهِيدٍ در تعقيب آيات گذشته كه در مورد مجازاتها و پاداشهاى بدكاران و نيكوكاران بود اين آيه اشاره به مسئله شهود و گواهان رستاخيز كرده و مى‌گويد:" حال اين افراد چگونه خواهد بود آن روز كه براى هر امتى گواهى بر اعمال آنها مى‌آوريم و ترا گواه اينها قرار خواهيم داد" و به اين ترتيب علاوه بر گواهى اعضاى پيكر آدمى، و گواهى زمينى كه بر آن زيست كرده، و گواهى فرشتگان خدا بر اعمال او، هر پيامبرى نيز گواه اعمال امت خويش است، و پيامبر اسلام (ص) كه آخرين و بزرگترين پيامبر الهى است نيز گواه بر امت خود مى‌باشد و بدكاران با وجود اين همه گواه چگونه مى‌توانند حقيقتى را انكار كنند و خود را از كيفر اعمال خويش دور دارند.

نظير اين مضمون در چند آيه ديگر قرآن نيز هست از جمله آيه 143 بقره،