وَ كانَ اللَّهُ بِهِمْ عَلِيماً و در هر حال خداوند از نيات و اعمال آنها با خبر است و بر طبق آن به آنها جزا و كيفر مى‌دهد.

قابل توجه اينكه در آيه سابق كه سخن از انفاقهاى رياكارانه بود انفاق به-" اموال" نسبت داده شده، و در اين آيه به" مِمَّا رَزَقَهُمُ اللَّهُ‌" نسبت مى‌دهد، اين تفاوت تعبير ممكن است اشاره به سه نكته باشد:

نخست اينكه در انفاقهاى ريايى توجه به حلال و حرام بودن مال نمى‌شود، در حالى كه در انفاقهاى الهى حلال بودن و مصداق" مِمَّا رَزَقَهُمُ اللَّهُ‌" بودن مورد توجه است.

ديگر اينكه در انفاقهاى ريايى افراد انفاق كننده چون مال را متعلق به خودشان مى‌دانند از كبرفروشى و منت گذاردن ابا ندارند، در حالى كه در انفاقهاى الهى چون توجه به اين دارند كه اموال را خدا به آنها داده و اگر گوشه‌اى از آن را در راه او خرج مى‌كنند، جاى منت نيست از هر گونه كبرفروشى و منت خود- دارى مى‌كنند.

از طرف ديگر انفاق‌هاى ريايى غالبا منحصر به مال است زيرا چنين اشخاص از سرمايه‌هاى معنوى بى‌بهره‌اند تا از آنها انفاق كنند، اما انفاقهاى الهى دامنه وسيعى دارد و تمام مواهب مادى و معنوى اعم از مال و علم و موقعيت اجتماعى و مانند آن را در برمى‌گيرد.

[سوره النساء (4): آيه 40]

إِنَّ اللَّهَ لا يَظْلِمُ مِثْقالَ ذَرَّةٍ وَ إِنْ تَكُ حَسَنَةً يُضاعِفْها وَ يُؤْتِ مِنْ لَدُنْهُ أَجْراً عَظِيماً (40)

ترجمه:

40- خداوند (حتى) به اندازه سنگينى ذره‌اى ستم نمى‌كند و اگر كار نيكى باشد آن را مضاعف مى‌نمايد، و از نزد خود پاداش عظيمى (در برابر آن) مى‌دهد.