قرار ندهيد، بخاطر اين كه قسمتى از آنچه را به آنها پرداخته‌ايد تملك كنيد".

ولى اين حكم استثنايى دارد كه در جمله‌ إِلَّا أَنْ يَأْتِينَ بِفاحِشَةٍ مُبَيِّنَةٍ به آن اشاره شده است و آن اين كه اگر آنها مرتكب عمل زشت و ننگينى گردند شوهران مى‌توانند آنها را تحت فشار قرار دهند، تا مهر خود را حلال كرده و طلاق بگيرند و در حقيقت اين كار يك نوع مجازات و شبيه به گرفتن غرامت در برابر كارهاى نارواى اين دسته از زنان است.

آيا منظور از فاحشه مبينه (عمل زشت آشكار) در آيه فوق، خصوص اعمال منافى عفت است يا هر گونه ناسازگارى شديد؟ در ميان مفسران گفتگو است، ولى در حديثى كه از امام باقر ع نقل شده تصريح گرديده كه هر گونه مخالفت شديد زن و نافرمانى و ناسازگارى او را شامل مى‌شود [1] (البته منظور هر مخالفت جزئى نيست زيرا در مفهوم كلمه" فاحشه" اهميت و فوق العادگى افتاده است و ذكر كلمه" مبينه" نيز آن را تاكيد مى‌كند).

3- با آنها بطور شايسته معاشرت كنيد- با جمله‌ وَ عاشِرُوهُنَّ بِالْمَعْرُوفِ‌ دستور معاشرت شايسته و رفتار انسانى مناسب با زنان را صادر مى‌كند، و بدنبال آن اضافه مى‌نمايد فَإِنْ كَرِهْتُمُوهُنَّ فَعَسى‌ أَنْ تَكْرَهُوا شَيْئاً وَ يَجْعَلَ اللَّهُ فِيهِ خَيْراً كَثِيراً يعنى حتى اگر بجهاتى از همسران خود رضايت كامل نداشته باشيد و بر اثر امورى آنها در نظر شما ناخوش آيند باشند، فورا تصميم به جدايى و يا بد رفتارى نگيريد و تا آنجا كه در قدرت داريد مدارا كنيد" زيرا ممكن است شما در تشخيص خود گرفتار اشتباه شده باشيد، و آنچه را نمى‌پسنديد خداوند در آن خير و بركت و سود فراوانى قرار داده باشد" بنا بر اين تا كارد به استخوان شما نرسد سزاوار است معاشرت به معروف و رفتار شايسته را ترك نكنيد بخصوص اينكه بسيار مى‌شود كه همسران در باره يكديگر گرفتار سوء ظن‌هاى بى دليل و حب و بغض‌هاى بى جهت مى‌گردند و قضاوتهاى آنها در اين حال غالبا نادرست مى‌باشد، تا آنجا كه خوبى‌ها

[1]- تفسير نور الثقلين ج 1 صفحه 257.