[سوره النساء (4): آيات 17 تا 18]

إِنَّمَا التَّوْبَةُ عَلَى اللَّهِ لِلَّذِينَ يَعْمَلُونَ السُّوءَ بِجَهالَةٍ ثُمَّ يَتُوبُونَ مِنْ قَرِيبٍ فَأُولئِكَ يَتُوبُ اللَّهُ عَلَيْهِمْ وَ كانَ اللَّهُ عَلِيماً حَكِيماً (17) وَ لَيْسَتِ التَّوْبَةُ لِلَّذِينَ يَعْمَلُونَ السَّيِّئاتِ حَتَّى إِذا حَضَرَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قالَ إِنِّي تُبْتُ الْآنَ وَ لا الَّذِينَ يَمُوتُونَ وَ هُمْ كُفَّارٌ أُولئِكَ أَعْتَدْنا لَهُمْ عَذاباً أَلِيماً (18)

ترجمه:

17- توبه تنها براى كسانى است كه كار بدى را از روى جهالت انجام مى‌دهند و سپس بزودى توبه مى‌كنند، خداوند توبه چنين اشخاصى را مى‌پذيرد و خدا دانا و حكيم است.

18- و براى كسانى كه كارهاى بد را انجام مى‌دهند و هنگامى كه مرگ يكى از آنها فرا برسد مى‌گويد الان توبه كردم، توبه نيست و نه براى كسانى كه در حال كفر از دنيا مى‌روند، اينها كسانى هستند كه عذاب دردناكى براى آنها فراهم كرده‌ايم.

تفسير: شرائط پذيرش توبه‌

إِنَّمَا التَّوْبَةُ عَلَى اللَّهِ لِلَّذِينَ يَعْمَلُونَ السُّوءَ بِجَهالَةٍ در آيه گذشته مسئله سقوط حد و مجازات مرتكبين اعمال منافى عفت، در پرتو توبه صريحا بيان شد و در ذيل آن با جمله‌ إِنَّ اللَّهَ كانَ تَوَّاباً رَحِيماً" خداوند توبه بندگان را بسيار مى‌پذيرد و نسبت به آنها رحيم است" اشاره به پذيرش توبه‌