گرچه در اين آيه تصريحى به زناى" غير محصنه" نشده، ولى از آنجا كه اين آيه دنبال آيه گذشته آمده، و مجازاتى كه براى زنا در اين آيه ذكر شده با مجازات آيه گذشته تفاوت دارد، و از آن خفيف‌تر است استفاده مى‌شود كه اين حكم در باره آن دسته از مرتكبين زنا است، كه در آيه قبل داخل نبوده‌اند، و از آنجا كه آيه قبل با قرينه‌اى كه اشاره شد، مخصوص" زناى محصنه" است نتيجه مى‌گيريم، كه اين آيه حكم" زناى غير محصنه" را بيان مى‌كند.

اين نكته نيز روشن است كه مجازات مذكور در اين آيه يك مجازات كلى است، و آيه 2 سوره نور كه حد زنا را يكصد تازيانه براى هر يك از طرفين بيان كرده، مى‌تواند، تفسير و توضيحى براى اين آيه بوده باشد، و بهمين دليل اين حكم نيز نسخ نشده است.

در تفسير" عياشى" از امام صادق ع نيز در ذيل اين آيه نقل شده، كه فرمود:"

يعنى البكر اذا اتت الفاحشة التي اتتها هذه الثيب فاذوهما

" يعنى: منظور از اين آيه مرد و زن بى‌همسر است، كه اگر مرتكب عمل منافى عفت شوند، آنها را بايد آزار داد (و مجازات كرد).

بنا بر آنچه گفتيم كلمه" اللذان" اگر چه تثنيه مذكر است، منظور از آن، زن و مرد هر دو مى‌باشد، و به اصطلاح از باب" تغليب" است.

جمعى از مفسران احتمال داده‌اند كه اين آيه در باره عمل زشت" لواط" بوده باشد، و آيه قبل را مربوط به" مساحقه" (هم‌جنس‌گرايى زنان) دانسته‌اند، ولى با توجه به رجوع ضمير" ياتيانها" به كلمه" فاحشة" كه در آيه قبل آمده است، استفاده مى‌شود كه نوع عمل منافى عفت كه در اين آيه آمده، همانند نوعى است كه در آيه قبل مى‌باشد، بنا بر اين يكى را در باره" لواط" و ديگرى را در باره" مساحقه" دانستن، خلاف ظاهر است (اگر چه هر دو نوع در يك جنس كلى يعنى هم جنس گرايى مشتركند) بنا بر اين هر دو آيه در باره" زنا" است.

از اين گذشته مى‌دانيم كه مجازات" لواط" در اسلام" اعدام" است، نه آزار