فَلَمَّا نَسُوا ما ذُكِّرُوا بِهِ فَتَحْنا عَلَيْهِمْ أَبْوابَ كُلِّ شَيْ‌ءٍ حَتَّى إِذا فَرِحُوا بِما أُوتُوا أَخَذْناهُمْ بَغْتَةً فَإِذا هُمْ مُبْلِسُونَ‌: هنگامى كه پندهايى را كه به آنها داده شده بود، فراموش كردند درهاى هر خيرى بروى آنان گشوديم تا شاد شوند، ناگهان هر آنچه داده بوديم از آنها بازگرفتيم، لذا فوق العاده ناراحت و غمگين شدند.

(انعام آيه 44).

در حقيقت اينگونه اشخاص، همانند كسى هستند كه از درختى، ظالمانه بالا ميروند، هر قدر بالاتر ميرود خوشحالتر ميشود تا آن هنگام كه بقله درخت ميرسد، ناگهان طوفانى ميوزد و از آن بالا چنان سقوط مى‌كند كه تمام استخوانهاى او در هم مى‌شكند.

يك نكته ادبى‌

از آنچه در تفسير آيه گفتيم روشن ميشود كه" لام" در لِيَزْدادُوا إِثْماً" لام عاقبت" است نه" لام غايت"، توضيح اينكه: گاهى لام در لغت عرب در موردى بكار ميرود كه محبوب و مطلوب انسان است مانند ... لِتُخْرِجَ النَّاسَ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ:" قرآن را براى اين بسوى تو فرستاديم كه مردم را از تاريكى به- روشنايى دعوت كنى" (ابراهيم آيه 1).

بديهى است هدايت مردم مطلوب و محبوب خدا است.

ولى گاهى كلمه لام در جايى بكار مى‌رود كه هدف شخص و محبوب او نيست، اما نتيجه عمل او است مانند لِيَكُونَ لَهُمْ عَدُوًّا وَ حَزَناً:" فرعونيان موسى را از آب گرفتند، تا سرانجام، دشمن آنها گردد" (قصص- 8).

مسلما آنها براى اين هدف او را از آب نگرفتند، اما اين موضوع نتيجه كارشان بود.

اين دو تعبير مختلف نه تنها در ادبيات عرب، بلكه در ادبيات ساير زبانها