تضعيف روحيه ديگران نيز نمودند، بهنگام بازگشت مجاهدان زبان به سرزنش آنها گشودند و گفتند: اگر آنها از فرمان ما پيروى كرده بودند كشته نمى‌دادند.

قرآن در آيه فوق، به گفتار بى اساس آنها پاسخ مى‌دهد و ميگويد: الَّذِينَ قالُوا لِإِخْوانِهِمْ وَ قَعَدُوا ... آنها كه از جنگ كناره‌گيرى كردند و به برادران خود گفتند اگر از ما اطاعت كرده بودند هيچگاه كشته نمى‌شدند به آنها بگو اگر قادر به پيش‌بينى حوادث آينده هستيد مرگ را از خودتان دور سازيد اگر راست مى‌گوييد.

يعنى در حقيقت شما با اين ادعا، خود را عالم به غيب و با خبر از حوادث آينده ميدانيد كسى كه چنين است بايد علل و عوامل مرگ خود را بتواند پيش‌بينى كرده و خنثى سازد آيا شما چنين قدرتى داريد؟! و آن گهى اگر شما در ميدان جهاد و در راه سربلندى و افتخار كشته نشويد آيا عمر جاويدان خواهيد داشت؟ آيا مى‌توانيد مرگ را براى هميشه از خود دور سازيد؟ بنا بر اين شما كه نمى‌توانيد قانون مسلم مرگ را از ميان ببريد پس چرا در ميان بستر با ذلت بميريد چرا با افتخار در ميدان جهاد در برابر دشمن شربت شهادت ننوشيد؟.

در آيه فوق، نكته ديگرى وجود دارد كه بايد به آن توجه كرد:

و آن اينكه از مؤمنان تعبير به" برادر" شده در حالى كه هرگز مؤمنان برادر منافقان نيستند، اين يك نوع سرزنش به آنها است كه شما مؤمنان را برادر خود ميدانستيد چرا در اين لحظات حساس، دست از حمايت آنها برداشتيد و لذا بلا فاصله بعد از تعبير" اخوانهم" جمله" قعدوا" يعنى از جنگ بازنشستند ذكر شده آيا انسان ادعاى برادرى ميكند و بلا فاصله از حمايت برادر خود باز مى‌نشيند؟!.