در راه خدا خوددارى خواهيد كرد و آنها به هدف خود نائل مى‌شوند، ولى شما اين كار را نكنيد و با روحيه قوى به ميدان جهاد برويد تا اين حسرت بر دل منافقان براى هميشه بماند.

سپس قرآن به سمپاشى آنها سه پاسخ منطقى مى‌دهد:

1- مرگ و حيات در هر حال بدست خدا است و مسافرت و يا حضور در ميدان جنگ نمى‌تواند مسير قطعى آن را تغيير دهد و خدا از همه اعمال بندگان با خبر است. (وَ اللَّهُ يُحْيِي وَ يُمِيتُ وَ اللَّهُ بِما تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ).

2- تازه اگر در راه خدا بميريد يا كشته شويد و به گمان منافقان مرگى زودرس دامن شما را بگيرد چيزى از دست نداده‌ايد زيرا آمرزش و رحمت پروردگار از تمام اموالى كه شما يا منافقان با ادامه حيات براى خود جمع‌آورى مى‌كنيد بالاتر است (وَ لَئِنْ قُتِلْتُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَوْ مُتُّمْ لَمَغْفِرَةٌ مِنَ اللَّهِ وَ رَحْمَةٌ خَيْرٌ مِمَّا يَجْمَعُونَ‌).

اصولا نبايد اين دو را با هم مقايسه كرد ولى در برابر افكار پستى كه چند روز زندگى و ثروت‌اندوزى را بر افتخار جهاد و شهادت مقدم مى‌داشتند راهى جز اين نبود كه بگويد: آنچه را شما از طريق شهادت يا مردن در راه خدا بدست مى‌آوريد بهتر است از آنچه كافران از راه زندگى نكبت‌بار و آميخته با شهوات و دنياپرستى خويش جمع‌آورى مى‌كنند.

3- از همه گذشته مرگ به معنى فنا و نابودى نيست كه اين قدر از آن وحشت داريد بلكه دريچه‌اى است به سوى زندگانى ديگرى در سطحى بسيار وسيعتر و آميخته با ابديت (وَ لَئِنْ مُتُّمْ أَوْ قُتِلْتُمْ لَإِلَى اللَّهِ تُحْشَرُونَ‌)" اگر بميريد و يا كشته شويد به سوى خدا بازمى‌گرديد".

قابل توجه اينكه در آيات فوق مردن در مسافرت در رديف شهادت در راه خدا ذكر شده است زيرا منظور از آن مسافرتهايى بوده كه در راه خدا و براى خدا