(فَآتاهُمُ اللَّهُ ثَوابَ الدُّنْيا وَ حُسْنَ ثَوابِ الْآخِرَةِ).

و در پايان آيه آنها را جزء نيكوكاران شمرده و مى‌فرمايد: (وَ اللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ‌)" خدا نيكوكاران را دوست دارد".

و به اين ترتيب يك درس زنده از برنامه مجاهدان امتهاى پيشين و سرانجام كار آنها و چگونگى برخورد آنها با مشكلات و پيروزى بر آنها براى تازه مسلمانان بيان مى‌كند، و آنها را براى ميدانهاى آينده پرورش مى‌دهد:

در آيات فوق علاوه بر آنچه گفته شد نكات ديگرى جلب توجه مى‌كند:

1-" صبر" همانطور كه سابقا هم اشاره كرده‌ايم به معنى استقامت است و لذا در برابر" ضعف" و" تسليم" در اين آيه قرار گرفته و ضمنا صابران و نيكوكاران در يك رديف قرار گرفته‌اند زيرا در آخر يك آيه مى‌فرمايد" وَ اللَّهُ يُحِبُّ الصَّابِرِينَ‌" و در آيه ديگر مى‌فرمايد" وَ اللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ‌" اشاره به اينكه نيكوكارى بدون استقامت ممكن نيست، زيرا در برابر هر شخص نيكوكار، هزاران مشكل وجود دارد كه اگر فاقد استقامت باشد به زودى كار خود را رها خواهد ساخت.

2- مجاهدان حقيقى به جاى اينكه شكست خود را به ديگران نسبت دهند و يا به عوامل موهوم و مرموز مربوط بدانند، سرچشمه آن را در خودشان جستجو مى‌كنند و به فكر جبران اشتباهات خويش هستند، حتى آنها كلمه شكست را بر زبان نمى‌آورند و به جاى آن اسراف و تند روى بيجا ذكر مى‌كنند، بعكس ما كه امروز سعى مى‌كنيم نقاط ضعفى كه سرچشمه ناكاميها و شكستها است ناديده بگيريم و همه آنها را به عوامل خارجى و بيگانه مربوط بدانيم و در نتيجه به هيچوجه به فكر جبران اشتباهات و بر طرف ساختن نقاط ضعف خود نباشيم.

3- در آيات فوق از پاداش دنيا تعبير به" ثَوابَ الدُّنْيا" شده اما از پاداش آخرت تعبير به" حُسْنَ ثَوابِ الْآخِرَةِ" شده، اشاره به اينكه: پاداش آخرت با پاداش دنيا فرق بسيار دارد، زيرا پاداش دنيا هر چه باشد بالآخره آميخته با فنا و پاره‌اى‌