با استفاده از حوادث جنگ احد آيه حقيقت ديگرى را به مسلمانان مى‌آموزد و آن اينكه اسلام آئين فرد پرستى نيست و به فرض كه پيامبر در اين ميدان شربت شهادت مى‌نوشيد وظيفه مسلمانان بدون ترديد ادامه مبارزه بود، زيرا با مرگ يا شهادت پيامبر، اسلام پايان نمى‌يابد بلكه آئين حقى است كه تا ابد جاويدان خواهد ماند.

مسئله فرد پرستى يكى از بزرگترين خطراتى است كه مبارزات هدفى را تهديد مى‌كند، وابستگى به شخص معين اگر چه پيامبر خاتم باشد مفهومش پايان يافتن كوشش و تلاش براى پيشرفت، به هنگام از دست رفتن آن شخص است و اين وابستگى يكى از نشانه‌هاى بارز عدم رشد اجتماعى است.

مبارزه پيامبر ص با فرد پرستى يكى ديگر از نشانه‌هاى حقانيت و عظمت او است زيرا اگر او به خاطر شخص خويش قيام كرده بود لازم بود اين فكر را در مردم تقويت كند كه همه چيز به وجود او بستگى دارد و اگر او از ميان برود همه چيز پايان خواهد يافت، ولى رهبران راستين همانند پيغمبر اكرم ص هيچگاه مردم را به چنين افكارى تشويق نمى‌كنند، بلكه به شدت با آن مبارزه مى‌كنند، و به آنها مى‌گويند: هدف ما، از خود ما بالاتر است و هرگز با نابودى ما نابود نخواهد شد و لذا قرآن با صراحت در آيه فوق مى‌گويد:

" محمد تنها فرستاده خدا است، پيش از او هم فرستادگانى بودند كه از دنيا رفتند آيا اگر او بميرد يا كشته شود بايد شما سير قهقرايى كنيد؟ و به آئين بت پرستى بازگرديد؟" جالب توجه اينكه: در آيه براى بيان سير قهقرايى جمله" انْقَلَبْتُمْ عَلى‌ أَعْقابِكُمْ‌" به كار رفته است، زيرا" اعقاب" جمع" عقب" (بر وزن خشن) به- معنى پاشنه پا است بنا بر اين" انْقَلَبْتُمْ عَلى‌ أَعْقابِكُمْ‌" به معنى" عقب گرد مى‌كنيد" مى‌باشد و آن تصوير روشنى است از سير قهقرايى و ارتجاع به معنى واقعى است منتها از كلمه ارتجاع صريحتر و روشنتر است.