تفسير: عاقبت مرگبار طغيانگران‌

به دنبال هشدارى كه در آيات قبل در باره عاقبت كار كسانى كه نفس خود را آلوده مى‌كنند آمده بود، در اين آيات به عنوان نمونه به يكى از مصداقهاى واضح تاريخى اين مطلب پرداخته، و سرنوشت قوم طغيانگر" ثمود" را در عباراتى كوتاه و قاطع و پر معنى بيان كرده مى‌فرمايد:

" قوم ثمود به سبب طغيان، پيامبرشان را تكذيب كردند، و آيات الهى را انكار نمودند" (كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْواها).

" طغوى" و" طغيان" هر دو به يك معنى است، و آن تجاوز از حد و مرز است، و در اينجا منظور تجاوز از حدود الهى و سركشى در مقابل فرمانهاى او است‌ [1] قوم ثمود كه نام پيامبرشان" صالح" بود از قديمى‌ترين اقوامى هستند كه در يك منطقه كوهستانى ميان" حجاز" و" شام" زندگى مى‌كردند، زندگى مرفه، سرزمين آباد، دشتهاى مسطح با خاكهاى مساعد و آماده براى كشت و زرع، و قصرهاى مجلل، و خانه‌هاى مستحكم داشتند، ولى نه تنها شكر اينهمه نعمت را بجا نياوردند، بلكه سر به طغيان برداشته، و به تكذيب پيامبرشان صالح برخاستند، و آيات الهى را به باد سخريه گرفتند، و سرانجام خداوند آنها را با يك صاعقه آسمانى نابود كرد.

[1] از عبارت بعضى از علماى لغت استفاده مى‌شود" طغيان" هم به صورت ناقص واوى وهم ناقص يائى آمده است،" طغوى" از ماده ناقص واوى گرفته شده و" طغيان" از ناقص يائى (دقت كنيد)