اسمهاى مشخص و محدود، و همچنين جسميت و رنگ و بو و مكان و سكون و حركت و كيفيت و حد و حدود و مانند اينها، همه از صفات ممكنات و مخلوقات است، بلكه غالبا اوصاف جهان ماده است، و مى‌دانيم خداوند از همه اينها برتر و بالاتر است.

در اكتشافات اخير آمده است كه تمام اشياء جهان ماده، از ذرات بسيار كوچكى بنام" اتم" تشكيل يافته، و" اتم" خود نيز مركب از دو قسمت عمده است: هسته مركزى، و الكترونهايى كه به دور آن در گردش است، و عجب اينكه در ميان آن هسته و الكترونها فاصله زيادى وجود دارد (البته زياد در مقايسه با حجم اتم) به طورى كه اگر اين فاصله برداشته شود اجسام به قدرى كوچك مى‌شوند كه براى ما حيرت‌آور است.

مثلا اگر فاصله‌هاى اتمى ذرات وجود يك انسان را بردارند و او را كاملا فشرده كنند ممكن است به صورت ذره‌اى درآيد كه ديدنش با چشم مشكل باشد ولى با اين حال تمام وزن بدن يك انسان را دارا است (مثلا همين ذره ناچيز 60 كيلو وزن دارد).

بعضى با استفاده از اين اكتشاف علمى و با توجه به اينكه يكى از معانى" صمد" وجودى است كه تو خالى و اجوف نيست، چنين نتيجه گرفته‌اند كه قرآن مى‌خواهد با اين تعبير هر گونه جسمانيتى را از خدا نفى كند، چرا كه تمام اجسام از اتم تشكيل يافته‌اند، و اتم تو خالى است، و به اين ترتيب آيه مى‌تواند يكى از معجزات علمى قرآن باشد.

ولى نبايد فراموش كرد كه" صمد" در اصل لغت به معنى شخص بزرگى است كه همه نيازمندان به سوى او مى‌روند و از هر نظر پر و كامل است، و ظاهرا بقيه معانى و تفسيرهاى ديگرى كه براى آن ذكر شده، به همين ريشه باز مى‌گردد.