5- و نه شما آنچه را كه من مى‌پرستم عبادت مى‌كنيد.

6- (حال كه چنين است) آئين شما براى خودتان و آئين من براى خودم!

شان نزول:

در روايات آمده است كه" اين سوره در باره گروهى از سران مشركان قريش نازل شده، مانند" وليد بن مغيره" و" عاص بن وائل" و" حارث بن قيس" و" امية بن خلف" و ... گفتند: اى محمد! تو بيا از آئين ما پيروى كن، ما نيز از آئين تو پيروى مى‌كنيم، و تو را در تمام امتيازات خود شريك مى‌سازيم، يك سال تو خدايان ما را عبادت كن! و سال ديگر ما خداى تو را عبادت مى‌كنيم، اگر آئين تو بهتر باشد ما در آن با تو شريك شده‌ايم، و بهره خود را گرفته‌ايم، و اگر آئين ما بهتر باشد تو در آئين ما شريك شده و بهره‌ات را از آن گرفته‌اى! پيغمبر ص فرمود: پناه بر خدا كه من چيزى را همتاى او قرار دهم! گفتند: لا اقل بعضى از خدايان ما را لمس كن و از آنها تبرك بجوى ما تصديق تو مى‌كنيم و خداى تو را مى‌پرستيم! پيامبر ص فرمود: من منتظر فرمان پروردگارم هستم.

در اين هنگام سوره" قُلْ يا أَيُّهَا الْكافِرُونَ‌" نازل شد، و رسول اللَّه به مسجد الحرام آمد، در حالى كه جمعى از سران قريش در آنجا جمع بودند بالاى سر آنها ايستاد، و اين سوره را تا آخر بر آنها خواند آنها وقتى پيام اين سوره را شنيدند كاملا مايوس شدند، و حضرت و يارانش را آزار دادند" [1]

[1] اين شان نزول را بسيارى از مفسران با مختصر اختلافى در عبارات در تفاسير خود آورده‌اند از جمله" طبرسى" در" مجمع البيان"" قرطبى" در تفسيرش و" ابو الفتوح رازى" در تفسير خود و" سيوطى" در" در المنثور".