ممكن است منظور الفت بخشيدن قريش به اين سرزمين مقدس باشد كه آنها در طول سفر تابستانه و زمستانه خود عشق و علاقه به اين كانون مقدس را از دل نبرند، و به خاطر امنيتش به سوى آن بازگردند، نكند تحت تاثير مزاياى زندگى سرزمين يمن و شام واقع شوند و" مكه" را خالى كنند.

و يا اينكه منظور ايجاد الفت ميان قريش و ساير مردم در طول اين دو سفر بزرگ است، چرا كه بعد از داستان ابرهه مردم با ديده ديگرى به آنها مى‌نگريستند، و براى كاروان قريش احترام و اهميت و امنيت قائل بودند.

قريش هم نياز به اين امنيت در طول راه داشت، و هم نياز به آن در سرزمين مكه، و خداوند در سايه شكست لشكر ابرهه هر دو امنيت را به آنها بخشيد.

مى‌دانيم زمين" مكه" باغ و زراعتى نداشت، دامدارى آن نيز محدود بود، بيشترين درآمد از طريق همين كاروانهاى تجارى تامين مى‌شد، در فصل زمستان به سوى جنوب يعنى سرزمين يمن كه هواى آن نسبة گرم بود روى مى‌آوردند، و در فصل تابستان به سوى شمال و سرزمين شام كه هواى ملايم و مطلوبى داشت، و اتفاقا هم سرزمين يمن و هم سرزمين شام از كانونهاى مهم تجارت در آن روز بودند، و مكه و مدينه حلقه اتصالى در ميان آن دو محسوب مى‌شد.

البته قريش با كارهاى خلافى كه انجام مى‌دادند مستحق اينهمه لطف و محبت الهى نبودند، اما چون مقدر بود از ميان قبيله، و از آن سرزمين مقدس، اسلام و پيغمبر اكرم ص طلوع كند، خداوند اين لطف را در حق آنها انجام داد.