تو كه اشرف مخلوقاتى، و شايسته‌ترى؟! ولى مناسبت اول روشنتر است.

2- آيا طبيعت انسان ناسپاسى و بخل است؟

ممكن است كسانى از جمله‌ إِنَّ الْإِنْسانَ لِرَبِّهِ لَكَنُودٌ چنين استفاده كنند كه حالت" كنود" بودن، يعنى ناسپاسى و بخل، جزء طبيعت همه انسانها است، سپس اين سؤال پيش مى‌آيد كه اين امر با و جدان بيدار و شعور فطرى كه انسان را دعوت به شكر منعم و ايثار مى‌كند چگونه مى‌تواند سازگار باشد؟

نظير اين سؤال در آيات زيادى از قرآن مجيد كه انسان را با نقاط ضعف واضحى توصيف مى‌كند مطرح مى‌شود.

در يك جا انسان" ظلوم و جهول" شمرده شده (احزاب- 72).

در جاى ديگر" هلوع" (كم ظرفيت) (معارج- 19).

و در جاى ديگر يؤوس و كفور (مايوس و ناسپاس) (هود- 9).

و در جاى ديگر طغيانگر (علق- 6) توصيف شده است.

آيا به راستى همه اين نقاط ضعف در طبيعت انسان نهفته است؟ با اينكه قرآن تصريح مى‌كند كه خدا بنى آدم را گرامى داشته، و بر همه خلايق برترى بخشيده،: وَ لَقَدْ كَرَّمْنا بَنِي آدَمَ وَ حَمَلْناهُمْ فِي الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ وَ رَزَقْناهُمْ مِنَ الطَّيِّباتِ وَ فَضَّلْناهُمْ عَلى‌ كَثِيرٍ مِمَّنْ خَلَقْنا تَفْضِيلًا (اسراء- 70).

پاسخ اين سؤال با توجه به يك نكته روشن مى‌شود، و آن اينكه: انسان داراى دو بعد وجودى است، و به همين دليل مى‌تواند در قوس صعوديش به" اعلى عليين" رسد، و در قوس نزوليش به اسفل سافلين كشيده شود.

اگر تحت تربيت مربيان الهى قرار گيرد، و از پيام عقل الهام پذيرد