رَبِّكَ‌".

و جالب اينكه تمام زندگانى پر بار او آميخته با ذكر خدا و ياد خدا بود.

ذكر خداوند با هر نفسش توأم بود، برمى‌خاست، مى‌نشست، مى‌خوابيد، راه مى‌رفت، سوار مى‌شد، پياده مى‌شد، توقف مى‌كرد همه با ياد خدا بود و با نام" اللَّه".

هنگامى كه از خواب بيدار مى‌شد مى‌فرمود: الحمد للَّه الذى احيانا بعد ما اماتنا و اليه النشور.

" ابن عباس" مى‌گويد: شبى خدمتش خوابيده بودم، هنگامى كه از خواب بيدار شد سر به سوى آسمان بلند كرد، و ده آيه آخر سوره آل عمران را تلاوت فرمود:

إِنَّ فِي خَلْقِ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ اخْتِلافِ اللَّيْلِ وَ النَّهارِ ... سپس عرضه داشت:

اللهم لك الحمد انت نور السماوات و الارض و من فيهن ... اللهم لك اسلمت و بك آمنت و عليك توكلت و اليك انبت ...

هنگامى كه از خانه بيرون مى‌آمد مى‌فرمود: بسم اللَّه، توكلت على اللَّه، اللهم انى اعوذ بك ان اضل، او اضل، او ازل، او اظلم، او اظلم، او اجهل او يجهل على.

و هنگامى كه وارد مسجد مى‌شد مى‌فرمود: اعوذ باللَّه العظيم و بوجهه الكريم و سلطانه القديم من الشيطان الرجيم.

و هنگامى كه لباس نوى در تن مى‌كرد مى‌فرمود: اللهم لك الحمد انت كسوتنيه اسئلك خيره و خير ما صنع له و اعوذ بك من شره و شر ما صنع له.

و هنگامى كه به خانه باز مى‌گشت مى‌فرمود: الحمد للَّه الذى كفانى و آوانى و الحمد للَّه الذى اطعمنى و سقانى.

و به همين ترتيب تمام زندگى او با ياد خدا و نام خدا و تقاضاى الطاف خداوند عجين و آميخته بود [1]

[1]" فى ظلال القرآن" جلد 8 صفحه 619 به بعد (با تلخيص فراوان).