عجب اينكه بعضى از مفسران براى اثبات اينكه مقصود از" سائل" در اينجا تنها سؤال كننده از مسائل علمى است گفته‌اند كه تعبير" سائل" در قرآن مجيد هرگز به معنى تقاضا كننده مالى نيامده است‌ [1] در حالى كه مكرر در قرآن در اين معنى به كار رفته است، چنان كه در آيه 19 ذاريات مى‌خوانيم: وَ فِي أَمْوالِهِمْ حَقٌّ لِلسَّائِلِ وَ الْمَحْرُومِ‌:" در اموال آنها حقى است براى سائل و محروم" همين معنى در آيه 25 معارج و 177 بقره نيز آمده است.

بازگو كردن نعمت، گاه با زبان است و تعبيراتى كه حاكى از نهايت شكر و سپاس باشد، نه غرور و برترى‌جويى، و گاه با عمل است به اين ترتيب كه از آن انفاق و بخشش در راه خدا كند، بخششى كه نشان دهد خداوند نعمت فراوانى به او عطا كرده است.

اين سنت افراد سخاوتمند و كريم است كه وقتى نعمتى به آنها روى آورد بازگو مى‌كنند و شكر خدا را بجا مى‌آورند، و عملشان نيز تاييد و تاكيدى است بر اين حقيقت، به عكس بخيلان دون همت كه دائما ناله مى‌كنند، و اگر دنيا را نيز به آنها بدهى اصرار در پرده‌پوشى بر نعمتها دارند، چهره آنها فقيرانه، و سخنانشان آميخته با آه و زارى و عملشان نيز بيانگر فقر است! اين در حالى است كه از پيغمبر اكرم ص نقل شده است كه فرمود:

ان اللَّه تعالى اذا انعم على عبد نعمة يحب ان يرى اثر النعمة عليه:

[1]" تفسير عبده" جزء عم صفحه 113.