بود، و در آيات مورد بحث به نجات اهل ايمان و عوامل اين نجات اشاره مى‌كند، نخست مى‌فرمايد" مسلما رستگار مى‌شود كسى كه خود را تزكيه كند" (قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَزَكَّى‌).

به اين ترتيب عامل فلاح و رستگارى و پيروزى و نجات را سه چيز مى‌شمرد:

" تزكيه" و" ذكر نام خداوند" و سپس" بجا آوردن نماز".

در اينكه منظور از" تزكيه" چيست تفسيرهاى گوناگونى ذكر كرده‌اند:

نخست اينكه منظور پاكسازى روح از شرك است، به قرينه آيات قبل، و نيز به قرينه اينكه مهمترين پاكسازى همان پاكسازى از شرك است.

ديگر اينكه منظور پاكسازى دل از رذائل اخلاقى و انجام اعمال صالح است، به قرينه آيات فلاح در قرآن مجيد از جمله آيات آغاز سوره مؤمنون كه فلاح را در گرو اعمال صالح مى‌شمرد، و به قرينه آيه 9 سوره شمس كه بعد از ذكر مساله تقوى و فجور مى‌فرمايد: قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاها:" رستگار شد كسى كه نفس خود را از فجور و اعمال زشت پاك كرد و به زينت تقوى بياراست".

ديگر اينكه منظور" زكات فطره" در روز عيد فطر است كه نخست بايد زكات را پرداخت و بعد نماز عيد را بجا آورد، چنان كه در روايات متعددى از امام صادق ع اين معنى نقل شده است‌ [1] همين معنى در منابع اهل سنت از امير مؤمنان على ع روايت شده‌ [2]

[1]" نور الثقلين" جلد 5 صفحه 556 حديث 19 و 20.

[2]" روح المعانى" جلد 30 صفحه 110-" تفسير كشاف" جلد 4 صفحه 740.