نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 26 صفحه : 384
تفسير: خداوند بزرگ را تسبيح گوى
اين سوره كه در حقيقت عصاره مكتب انبيا و دعوت پيامبران از تسبيح و تقديس
پروردگار شروع مىشود در آغاز روى سخن را به پيامبر ص كرده مىفرمايد:" نام
پروردگار بلند مرتبهات را از هر عيب و نقص پاك بشمر" (سَبِّحِ اسْمَ رَبِّكَ الْأَعْلَى).
جمعى از مفسران معتقدند كه منظور از" اسم" در اينجا"
مسمى" است، در حالى كه جمعى گفتهاند منظور خود نام پروردگار است، البته نامى
كه دلالت بر مسمى مىكند، و ميان اين دو تفسير تفاوت چندانى نيست و به هر حال
منظور اين است كه نام خداوند در رديف نام بتها قرار داده نشود، و ذات پاك او را از
هر گونه عيب و نقص، و صفات مخلوقها و عوارض جسم و جسمانيت، و هر گونه محدوديت و
نقصان منزه بشمريم، نه همچون بت پرستان كه نام او را در كنار نام بتهاى خود قرار
مىدهند، يا كسانى كه او را جسم و جسمانى مىشمرند.
تعبير به" اعلى" بيانگر اين حقيقت است كه او از هر كس و هر چيز و و
هر چه تصور كنيم، و هر خيال و قياس و گمان و وهم، و هر گونه شرك جلى و خفى برتر و
بالاتر است.
تعبير به" ربك" (پروردگارت) اشاره به اين است كه پروردگارى كه تو
مردم را به سوى او مىخوانى از پروردگار بت پرستان جدا است.
***
و بعد از اين دو توصيف (رب و اعلى) در توضيح آن پنج وصف ديگر را بيان
مىكند كه همگى شرح ربوبيت اعلاى پروردگار است، مىفرمايد:" همان خداوندى كه
آفريد و مرتب و منظم كرد" (الَّذِي
خَلَقَ فَسَوَّى).
نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 26 صفحه : 384