و محبت او است، بخشنده و آمرزنده نسبت به گنهكاران توبه‌كار، و پر محبت نسبت به بندگان صالح.

در حقيقت ذكر اين اوصاف در برابر تهديدى كه در آيات قبل آمده براى بيان اين حقيقت است كه راه بازگشت به روى گنهكاران باز است، و خداوند در عين شديد العقاب بودن غفور و ودود و رحيم و مهربان است.

از آنچه گفته شد: روشن مى‌شود كه و" ودود" در اينجا معنى فاعلى دارد نه مفعولى، و اينكه بعضى صيغه" ودود" را به معنى" اسم مفعول" دانسته‌اند مانند" ركوب" كه به معنى" مركوب" آمده است، يعنى خداوند بسيار دوست داشتنى است تناسب با وصف" غفور" كه قبل از آن آمده، ندارد زيرا هدف بيان محبت پروردگار نسبت به بندگان است، نه علاقه و محبت بندگان نسبت به او.

وصف سوم يعنى" ذُو الْعَرْشِ‌" با توجه به اينكه عرش كه به معنى تخت بلند سلطنتى است در اينگونه موارد كنايه از قدرت و حاكميت مى‌باشد، و بيانگر اين واقعيت است كه حكومت جهان هستى از آن او است، و هر چه اراده كند انجام مى‌گيرد بنا بر اين در حقيقت جمله" فَعَّالٌ لِما يُرِيدُ" از لوازم اين حاكميت مطلقه است، و در مجموع قدرت او را بر مساله معاد و زنده كردن مردگان بعد از مرگ و كيفر و مجازات جباران و شكنجه‌گران نشان مى‌دهد.

" مجيد" از ماده" مجد" به معنى گستردگى كرم و شرافت و جلال است، و اين از صفاتى است كه مخصوص خداوند مى‌باشد، و در مورد ديگران كمتر به كار مى‌رود [1] اين پنج وصف انسجام روشنى دارد، زيرا" غفور" و" ودود" بودن آن گاه مفيد است كه شخص داراى" قدرت" باشد، و كرمش وسيع و نعمتش بى‌پايان، تا

[1] بايد توجه داشت كه" مجيد" در آيه فوق طبق قرائت مشهور مرفوع است و از اوصاف خدا است نه مجرور و از اوصاف عرش.