قابل توجه اينكه آيه فوق با انواع تاكيدها همراه است از يك سو واژه" بطش" خود به معنى گرفتن قهرآميز است، و شدت در آن نهفته شده، و از سوى ديگر" جمله اسميه" معمولا براى تاكيد مى‌آيد، و از سوى سوم تعبير به" شديد"، و از سوى چهارم كلمه" ان" و از سوى پنجم" لام" كه در اينگونه موارد نيز براى تاكيد مى‌باشد در اين يك آيه جمع است.

بنا بر اين قرآن مجيد مى‌خواهد آنها را با نهايت قاطعيت تهديد به مجازات كند و جمله‌ إِنَّهُ هُوَ يُبْدِئُ وَ يُعِيدُ كه دليل اجمالى معاد در آن نهفته است نيز تاكيد ديگرى بر آن مى‌افزايد [1]

" او آمرزنده بندگان توبه‌كار، و دوستدار مؤمنان است" (وَ هُوَ الْغَفُورُ الْوَدُودُ).

" غفور" و" ودود" كه هر دو صيغه مبالغه هستند اشاره به نهايت بخشندگى‌

[1] دليل زيباى فوق در باره" معاد" همان است كه آخر سوره" يس" آيه 79 نيز آمده است: قُلْ يُحْيِيهَا الَّذِي أَنْشَأَها أَوَّلَ مَرَّةٍ وَ هُوَ بِكُلِّ خَلْقٍ عَلِيمٌ‌:" بگو همان كس كه او را در آغاز آفريد بار ديگر زنده مى‌كند، و او از تمام مخلوقات خود آگاه است"، مى‌گويد:" فارابى" آرزو مى‌كرد كه اى كاش" ارسطو" فيلسوف معروف يونانى زنده بود تا اين دليل محكم و زيبا را درباره معاد از قرآن مجيد بشنود!