مى‌گفت، در آيات مورد بحث به گوشه‌اى از مصائب و زحمات آنها كه در اين جهان به خاطر ايمان و تقوا با آن روبرو مى‌شوند اشاره مى‌كند، تا روشن شود كه آن پاداشهاى بزرگ بى‌حساب نيست.

در اين آيات از موضعگيرى و برخورد زشت و زننده كفار با آنها سخن مى‌گويد، و چهار نوع عكس العمل كفار را در برابر آنان بازگو مى‌كند:

نخست مى‌فرمايد:" بدكاران و كفار پيوسته از مؤمنان مى‌خنديدند" (إِنَّ الَّذِينَ أَجْرَمُوا كانُوا مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا يَضْحَكُونَ‌).

خنده‌اى تمسخرآميز و تحقير كننده، خنده‌اى كه از روح طغيان و كبر و غرور و غفلت ناشى مى‌شود، و هميشه افراد سبكسر مغرور در برابر مؤمنان با تقوا چنين خنده‌هاى مستانه داشته‌اند.

ضمنا تعبير به" اجرموا" به جاى" كفروا" نشان مى‌دهد كه افراد كافر و بى‌ايمان را از اعمال گناه‌آلودشان مى‌توان شناخت چرا كه هميشه كفر سرچشمه جرم و عصيان است.

و با اين علامات و اشارات مى‌گويند: اين بى‌سر و پاها را ببينيد كه مقربان درگاه خدا شده‌اند! اين آستين پاره‌ها و پا برهنه‌ها را تماشا كنيد كه مدعى نزول وحى الهى بر آنها هستند!، و اين گروه نادان را بنگريد كه مى‌گويند استخوان پوسيده و خاك شده بار ديگر به حيات و زندگى برمى‌گردد؟! و امثال اين سخنان زشت و بى‌محتوا.