ولى آيات بعد به خوبى نشان مى‌دهد كه" مقربون" گروهى از خاصان و برگزيدگان مؤمنانند كه مقامى بس والا دارند، و شاهد و ناظر نامه اعمال ابرار و نيكان ديگرند، همانگونه كه در آيه 10 و 11 سوره واقعه بعد از ذكر دو گروه" اصحاب الميمنه" و" اصحاب المشئمة" مى‌فرمايد: وَ السَّابِقُونَ السَّابِقُونَ أُولئِكَ الْمُقَرَّبُونَ‌:" و پيشگامان پيشگام مقربان درگاه اويند".

و در آيه 89 سوره" نحل" مى‌خوانيم: وَ يَوْمَ نَبْعَثُ فِي كُلِّ أُمَّةٍ شَهِيداً عَلَيْهِمْ مِنْ أَنْفُسِهِمْ وَ جِئْنا بِكَ شَهِيداً عَلى‌ هؤُلاءِ:" به ياد آوريد روزى را كه از هر امتى گواهى از خودشان بر آنها مبعوث مى‌كنيم و تو را گواه آنها قرار مى‌دهيم".

" مسلما ابرار در ميان انواع نعمت متنعمند" (إِنَّ الْأَبْرارَ لَفِي نَعِيمٍ‌).

مفهوم اصلى" نعيم" كه به گفته" راغب" به معنى نعمت بسيار است به اضافه ذكر آن به صورت نكره كه در اينجا دليل بر عظمت و اهميت است نشان مى‌دهد كه آنها داراى آن چنان نعمتها و بركاتى هستند كه نمى‌توان آن را توصيف كرد، و اين تعبيرى است جامع و سربسته براى اشاره به همه مواهب مادى و معنوى بهشت.

[1] در اين جمله" مبتدا" محذوف است و در تقدير" هم على الارائك ينظرون" مى‌باشد كه در اين جمله" ينظرون" حال است، و يا اينكه" على الارائك" خبر بعد از خبر است براى" ان" در آيه قبل.