آنها علاوه بر اينكه تجاوزگر (معتد) و گنهكار و (اثيم) هستند آيات الهى را نيز به باد سخريه و استهزا گرفته، آن را مجموعه‌اى از اسطوره‌ها و افسانه‌هاى موهوم و سخنان بى‌ارزش، نظير آنچه از دورانهاى نخستين (دوران نادانى بشر) به يادگار مانده است معرفى مى‌كنند [1] و به اين بهانه مى‌خواهند خود را از مسئوليت در برابر اين آيات بر كنار دارند.

نه تنها در اين مورد در آيات ديگرى از قرآن مجيد نيز مى‌خوانيم كه مجرمان جسور براى فرار از اجابت دعوت الهى به همين بهانه متوسل مى‌شدند، بطورى كه در نه آيه از قرآن مجيد درست همين مطلب منعكس شده است كه مشركان در مقابل آيات قرآن مجيد به همين سخن زشت متوسل مى‌شدند، از جمله در آيه 5 سوره فرقان مى‌خوانيم: وَ قالُوا أَساطِيرُ الْأَوَّلِينَ اكْتَتَبَها فَهِيَ تُمْلى‌ عَلَيْهِ بُكْرَةً وَ أَصِيلًا:" گفتند اين قرآن اسطوره‌هايى است از پيشينيان كه او آن را رونويس كرده و هر صبح و شام بر او املا مى‌شود"! در سوره احقاف آيه 17 از زبان جوان طغيانگرى كه در مقابل پدر مادر مهربان و مؤمنش مى‌ايستد چنين مى‌خوانيم كه او تمام نصائح آنها را با اين جمله به باد استهزا مى‌گيرد و مى‌گويد: ما هذا إِلَّا أَساطِيرُ الْأَوَّلِينَ‌:" اينها كه شما مى‌گوئيد چيزى جز اسطوره‌ها و سخنان بى‌اساس پيشينيان نيست".

[1]" اساطير" جمع" اسطوره" از ماده" سطر" است، و بيشتر در مورد افسانه‌هاى موهوم و سخنان دروغ به كار مى‌رود.