در اين آيات يازده‌گانه به دوازده نعمت مهم، با تعبيراتى آميخته با لطف و محبت، و توام با استدلال و تحريك عواطف، اشاره شده است، چرا كه اگر در كنار استدلالات عقلى، احساس و نشاط روحى نباشد كارايى آن كم است.

نخست از زمين شروع كرده، مى‌فرمايد:" آيا زمين را گاهواره و محل آرامش شما قرار نداديم"؟! (أَ لَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ مِهاداً).

" مهاد" به طورى كه" راغب" در" مفردات" مى‌گويد: به معنى مكان آماده و صاف و مرتب است، و در اصل از" مهد" به معنى محلى كه براى استراحت كودك آماده مى‌كنند (اعم از گاهواره و يا بستر) گرفته شده و جمعى از ارباب لغت و مفسران، آن را به" فراش" يعنى" بستر" تفسير كرده‌اند كه هم صاف و نرم است و هم راحت.

انتخاب اين تعبير براى زمين، بسيار پرمعنى است، چرا كه از يك سو قسمتهاى زيادى از زمين آن چنان نرم و صاف و مرتب است كه انسان به خوبى مى‌تواند در آن خانه‌سازى كند، زراعت و باغ احداث نمايد.

از سوى ديگر همه نيازمنديهاى او بر سطح زمين يا در اعماق آن به صورت مواد اوليه و معادن گرانبها نهفته است.

و از سوى سوم مواد زائد او را به خود جذب مى‌كند، و اجساد مردگان با دفن در آن به زودى تجزيه و متلاشى مى‌شوند، و انواع ميكربها بواسطه اثر مرموزى كه دست آفرينش در خاك نهاده است نابود مى‌گردد.

و از سوى چهارم با حركت نرم و سريع خود. به دور آفتاب، و به دور خود گردش مى‌كند، شب و روز و فصول چهارگانه را كه نقش عمده‌اى در حيات انسان دارند مى‌آفريند.

از سوى پنجم قسمت زيادى از آبهايى كه بر سطح آن مى‌بارد در درون خود ذخيره مى‌كند و به صورت چشمه‌ها و قناتها بيرون مى‌فرستد.