نرمى و لطافت خاكهاى سخت را مى‌شكافد، و گاه در كوهستانها از لابلاى سنگها عبور كرده، سر بيرون مى‌آورد، چه قدرت عظيمى خالق بزرگ در اين جوانه لطيف آفريده است كه مى‌تواند اين چنين قدرت‌نمايى كند؟! بعضى نيز احتمال داده‌اند كه منظور شكافتن زمين به وسيله شخم زدن انسانها، يا حتى به وسيله كرمهايى است كه نوعى عمل شخم زدن را توام با اعمال حياتى ديگر در زمين انجام مى‌دهند! درست است كه شخم زدن كار انسان است، ولى از آنجا كه تمام وسائل آن را خدا در اختيار او گذاشته، به خداوند نسبت داده شده است.

تفسير سومى كه براى اين تعبير به نظر مى‌رسد و از جهاتى ترجيح دارد اين است كه منظور از شكافتن زمين خرد شدن سنگهاى سطح آن است.

توضيح اينكه: در آغاز سطح زمين را قشر عظيمى از سنگها پوشانده بود، بارانهاى سيلابى پى در پى فرو باريدند، و سنگها را شكافتند، ذرات آن را جدا كردند و در قسمتهاى گود زمين گستردند، و به اين ترتيب توده خاك قابل زراعت تشكيل شد، و هم اكنون نيز سيلابها قسمتى از آنها را در خود حل كرده به دريا مى‌ريزند، اما خاكهاى جديدى كه به وسيله برف و باران مجددا تشكيل مى‌شود جاى آن را مى‌گيرد، و گرنه انسان گرفتار كمبود خاك زراعتى مى‌شد! به اين ترتيب آيه اشاره به يكى از معجزات علمى قرآن است كه نشان مى‌دهد اول بارانها فرو مى‌بارند، و سپس زمينها شكافته مى‌شوند و آماده زراعت مى‌گردند، نه تنها در روزهاى نخست اين عمل صورت گرفته كه امروز نيز ادامه دارد.

اين تفسير از آنجا كه مساله" انبات" و روياندن گياه در آيه بعد ذكر مى‌شود مناسبتر به نظر مى‌رسد.