البته در آيه چيزى كه صريحا دلالت كند كه منظور شخص پيامبر ص است وجود ندارد تنها چيزى كه مى‌تواند قرينه‌اى بر اين معنى باشد خطابهايى است كه از آيات 8 تا 10 اين سوره آمده كه مى‌گويد:" كسى كه پيوسته (براى شنيدن آيات خدا) به سرعت سراغ تو مى‌آيد، و از خدا مى‌ترسد، تو از او غافل مى‌شوى"! اين چيزى است كه بهتر از هر كس در مورد پيامبر ص مى‌تواند صادق باشد.

ولى به گفته مرحوم" سيد مرتضى" قرائنى نيز در اين آيات وجود دارد كه نشان مى‌دهد منظور شخص پيامبر ص نيست از جمله اينكه:

" عبوس بودن" از صفات پيامبران مخصوصا پيغمبر اسلام نيست، او حتى نسبت به دشمنان خود با چهره گشاده سخن مى‌گفت، تا چه رسد به مؤمنان حقيقت جو.

ديگر اينكه پرداختن به اغنيا و غافل شدن از فقراى حق طلب با اخلاق آن حضرت كه در آيه 4 سوره" ن" به آن اشاره شده‌ وَ إِنَّكَ لَعَلى‌ خُلُقٍ عَظِيمٍ‌:

" تو اخلاق عظيم و برجسته‌اى دارى" هرگز نمى‌سازد، (بخصوص اينكه معروف است سوره" ن" قبل از سوره عبس نازل شده است) [1] ولى به فرض كه شان نزول اول واقعيت داشته باشد اين مطلب در حد ترك اولايى بيش نيست: و كارى كه منافات با مقام عصمت داشته باشد در آن مشاهده نمى‌شود.

زيرا" اولا" پيامبر ص هدفى جز نفوذ در سران قريش، و گسترش دعوت اسلام از اين طريق، و درهم شكستن مقاومت آنها، نداشت.

[1] همان مدرك.