هوا پرستى پرده‌اى بر عقل انسان مى‌كشد، اعمال سوئش را در نظر او تزيين مى‌دهد، و حس تشخيص را كه بزرگترين نعمت خدا، و امتياز انسان از حيوان است، از او مى‌گيرد، و او را به خود مشغول مى‌دارد، اين همان است كه يعقوب آن پيغمبر روشن ضمير به فرزندان خلافكار گفت: بَلْ سَوَّلَتْ لَكُمْ أَنْفُسُكُمْ أَمْراً (يوسف- 18).

در اينجا سخن بسيار است بهتر آن است به دو حديث از احاديث اهل بيت كه همه گفتنى‌ها در آن گفته شده است، اشاره كرده و اين بحث را پايان دهيم:

امام باقر ع مى‌فرمايد:

الجنة محفوفة بالمكاره و الصبر، فمن صبر على المكاره فى الدنيا دخل الجنة، و جهنم محفوفة باللذات و الشهوات، فمن اعطى نفسها لذتها و شهوتها دخل النار:

" جهنم در لابلاى ناراحتيها و صبر و شكيبايى و استقامت پوشيده شده است، هر كس در برابر ناراحتيها (و ترك شهوات) در دنيا شكيبايى كند داخل بهشت مى‌شود، و دوزخ در لابلاى لذات نامشروع و شهوات سركش پيچيده شده، و هر كس نفس خويش را در برابر اين لذات و شهوات آزاد بگذارد داخل آتش مى‌شود" [1] امام صادق ع مى‌فرمايد:

لا تدع النفس و هواها، فان هواها فى رداها، و ترك النفس و ما تهوى داءها، و كف النفس عما تهوى دواءها:

" نفس را با هوا و هوسها رها مكن چرا كه هواى نفس سبب مرگ نفس است و آزاد گذاردن نفس در برابر هواها درد آن است، و باز داشتن آن از هوا و هوسهايش دواى آن است" [2] نه تنها جهنم آخرت زائيده هوا پرستى است كه جهنمهاى سوزان دنيا،

[1]" نور الثقلين" جلد 5 صفحه 507 حديث 46.

[2]" نور الثقلين" جلد 5 صفحه 507 (حديث 45).