24- و آنها گروه بسيارى را گمراه كردند خداوندا! ظالمان را جز ضلالت ميفزا! 25- (آرى سر انجام) همگى به خاطر گناهانشان غرق شدند، و در آتش دوزخ وارد گشتند، و جز خدا ياورانى براى خود نيافتند!

تفسير: لطف حق با تو مداراها كند ...

هنگامى كه نوح آخرين تلاش خود را در طى صدها سال به كار زد، و آن قوم، جز گروه اندكى، هم چنان بر كفر و بت‌پرستى و گمراهى و فساد اصرار ورزيدند از هدايت آنها مايوس شد، رو به درگاه خدا آورد، و ضمن مناجات مستدلى از خداوند تقاضاى مجازات براى آنها كرد، چنان كه در آيات مورد بحث مى‌خوانيم:

" نوح گفت پروردگارا! آنها نافرمانى من كردند، و از كسى پيروى نمودند كه اموال و فرزندانش چيزى جز زيانكارى بر او نيفزوده است" (قالَ نُوحٌ رَبِّ إِنَّهُمْ عَصَوْنِي وَ اتَّبَعُوا مَنْ لَمْ يَزِدْهُ مالُهُ وَ وَلَدُهُ إِلَّا خَساراً).

اشاره به اينكه رهبران اين قوم جمعيتى هستند كه تنها امتيازشان اموال و فرزندان زياد است، آن هم اموال و فرزندانى كه جز در مسير فساد به كار گرفته نمى‌شود، نه خدمتى به خلق مى‌كنند، و نه خضوعى در برابر خالق دارند، و اين امكانات فراوان مايه غرور و طغيان و سركشى آنها شده است.

اگر به تاريخ بشر نگاه كنيم مى‌بينيم بسيارى از رهبران اقوام مختلف از همين قماش مردم بوده‌اند، كسانى كه تنها امتيازشان اندوختن اموال حرام، و به وجود آوردن فرزندان ناصالح، و سپس سر كشى و طغيان، و سر انجام تحميل افكار خود بر توده‌هاى مستضعف و به زنجير كشيدن آنها بوده است.