و در آيه 41 سوره" روم" مى‌خوانيم: ظَهَرَ الْفَسادُ فِي الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ بِما كَسَبَتْ أَيْدِي النَّاسِ‌:" فساد در خشكى و دريا بر اثر اعمال مردم ظاهر شد".

و در آيه 30" شورى" آمده است: وَ ما أَصابَكُمْ مِنْ مُصِيبَةٍ فَبِما كَسَبَتْ أَيْدِيكُمْ‌:" هر مصيبتى به شما مى‌رسد به خاطر اعمال شما است" و در آيه 66 مائده آمده است‌ وَ لَوْ أَنَّهُمْ أَقامُوا التَّوْراةَ وَ الْإِنْجِيلَ وَ ما أُنْزِلَ إِلَيْهِمْ مِنْ رَبِّهِمْ لَأَكَلُوا مِنْ فَوْقِهِمْ وَ مِنْ تَحْتِ أَرْجُلِهِمْ‌:" اگر آنها تورات و انجيل و آنچه از طرف پروردگارشان بر آنان نازل شده است بر پا دارند، از آسمان و زمين روزى مى‌خورند" (و بركات زمين و آسمان آنها را فرا خواهد گرفت) و آيات ديگرى از اين قبيل.

اين" رابطه" تنها يك رابطه معنوى نيست، بلكه علاوه بر رابطه معنوى كه آثارش را به خوبى مى‌بينيم رابطه مادى روشنى نيز در اين زمينه وجود دارد.

كفر و بى‌ايمانى سرچشمه عدم احساس مسئوليت، قانون‌شكنى، و فراموش كردن ارزشهاى اخلاقى است، و اين امور سبب از ميان رفتن وحدت جامعه‌ها، متزلزل شدن پايه‌هاى اعتماد و اطمينان، هدر رفتن نيروهاى انسانى و اقتصادى، و به هم خوردن تعادل اجتماعى است.

بديهى است كه جامعه‌اى كه اين امور بر آن حاكم گردد به سرعت عقب‌نشينى مى‌كند و راه سقوط و نابودى را پيش خواهد گرفت.

و اگر مى‌بينيم جوامعى هستند كه با وجود عدم ايمان و تقوا از پيشرفت نسبى وضع مادى برخوردارند آن را نيز بايد مرهون رعايت نسبى بعضى از اصول اخلاقى بدانيم كه ميراث انبياى پيشين و نتيجه زحمات رهبران الهى و دانشمندان و علما در طول قرنها است.

علاوه بر آيات فوق در روايات اسلامى نيز روى اين معنى زياد تكيه شده‌