در اينجا سؤالى پيش مى‌آيد و آن اينكه اگر" ابرار" تنها براى ذات پاك خدا كار مى‌كنند پس چرا مى‌گويند ما از عذاب روز قيامت بيمناكيم، آيا انگيزه الهى، با انگيزه ترس از عذاب قيامت، سازگار است؟! اما با توجه به يك نكته پاسخ اين سؤال روشن مى‌شود، و آن اين كه آنها به هر حال به خاطر خدا گام بر مى‌دارند، و اگر از عذاب قيامت مى‌ترسند به خاطر آن است كه عذاب الهى است، و اگر به نعمتهاى بهشت علاقه دارند چون اين نعمتها از ناحيه او است، و اين همان چيزى است كه در باب" نيت عبادت" در فقه مطرح است كه مى‌گويند: قصد قربت در عبادات منافات با انگيزه علاقه به ثواب، و ترس از عقاب، و يا حتى كسب مواهب مادى اين دنيا از سوى خداوند (مانند نماز استسقا براى نزول باران) ندارد، زيرا همه اينها بازگشت به خداوند مى‌كند، و به اصطلاح از قبيل" داعى بر داعى" است، هر چند مرحله عالى عبادت اين است كه علاقه به نعمتهاى بهشت و ترس از عذاب دوزخ نيز انگيزه آن نباشد بلكه يك پارچه به عنوان" حبا للَّه" انجام گيرد.

تعبير به" إِنَّا نَخافُ مِنْ رَبِّنا يَوْماً عَبُوساً قَمْطَرِيراً" نيز شاهد بر اين است كه اين خوف نيز خوف از پروردگار است.

نكته قابل توجه اينكه دومين وصف از اوصاف پنجگانه، و پنجمين وصف هر دو مساله خوف است، با اين تفاوت كه در اولى تنها سخن از خوف روز قيامت است و در دومى خوف از پروردگار در روز قيامت، در يك مورد روز قيامت چنين توصيف شده كه شر آن گسترده است و در مورد ديگر عبوس و شديد است كه در واقع يكى گستردگى آن را مى‌رساند و ديگرى گستردگى كيفى را.