نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 25 صفحه : 30
***
سپس به
ذكر اوصاف انسانهاى شايسته به صورت يك استثنا ضمن بيان نه صفت از اوصاف بر جسته
پرداخته، مىگويد:
" مگر
نمازگزاران" (إِلَّا الْمُصَلِّينَ).
***
"
همان نمازگزارانى كه نمازهاى خود را تداوم مىبخشند" (الَّذِينَ
هُمْ عَلى صَلاتِهِمْ دائِمُونَ).
اين نخستين
ويژگى آنهاست كه ارتباط مستمر با درگاه پروردگار متعال دارند، و اين ارتباط از
طريق نماز تامين مىگردد، نمازى كه انسان را از فحشاء و منكر باز مىدارد، نمازى
كه روح و جان انسان را پرورش مىدهد، و او را همواره به ياد خدا مىدارد، و اين
توجه مستمر مانع از غفلت و غرور، و فرو رفتن در درياى شهوات، و اسارت در چنگال
شيطان و هواى نفس مىشود.
بديهى است
منظور از مداومت بر نماز اين نيست كه هميشه در حال نماز باشند، بلكه منظور اين است
در اوقات معين نماز را انجام مىدهند.
اصولا هر كار
خيرى آن گاه در انسان اثر مثبت مىگذارد كه تداوم داشته باشد، و لذا در حديثى از
پيغمبر اكرم ص مىخوانيم:
ان احب
الاعمال الى اللَّه ما دام و ان قل:
"
محبوبترين اعمال نزد خدا چيزى است كه مداومت داشته باشد، هر چند كم باشد"
[1] قابل توجه اينكه در حديثى از امام باقر ع مىخوانيم: منظور اين است
هر گاه انسان چيزى از نوافل را بر خود فرض مىكند همواره به آن ادامه دهد"
[2]