تفسير:

سوگند به روز قيامت و و جدان ملامت‌گر؟

اين سوره با دو سوگند پر معنى آغاز شده، مى‌فرمايد:" سوگند به روز قيامت" (لا أُقْسِمُ بِيَوْمِ الْقِيامَةِ).

در اينكه" لا" در اين دو آيه" زائده" و براى تاكيد است (بنا بر اين سوگند را نفى نمى‌كند، بلكه آن را مؤكدتر مى‌كند) و يا اينكه" لا" نافيه است، و هدف آن است كه بگويد اين موضوع به قدرى مهم است كه به آن سوگند ياد نمى‌كنم (مثل اينكه گاهى مردم به يكديگر مى‌گويند به جان تو قسم ياد نمى‌كنم كه برتر از سوگند است) در ميان مفسران گفتگو است.

غالب مفسران احتمال اول را برگزيده‌اند در حالى كه بعضى طرفدار تفسير دوم هستند و معتقدند كه" لا" زائده در آغاز كلام نمى‌آيد، بلكه بايد در وسط كلام باشد.

ولى تفسير اول صحيحتر به نظر مى‌رسد، زيرا قرآن به امورى مهمتر از قيامت، مانند ذات پاك خدا، سوگند ياد كرده بنا بر اين دليلى ندارد كه به روز قيامت در اينجا قسم ياد نشود، و قرار گرفتن" لا" زائده در آغاز كلام نيز نمونه دارد چنان كه از اشعار امرأ القيس نقل كرده‌اند كه در آغاز بعضى از قصائدش لاء زائده را به كار برده است‌

[1]

[1]

" سوگند به پدرت اى دختر" عامر" قوم هرگز نمى‌تواند ادعا كند كه من فرار مى‌كنم".