اين نكته نيز قابل ذكر است كه مفهوم آيه فوق اين نيست كه شافعان به شفاعت چنين كسانى برمى‌خيزند، بلكه مفهومش آن است كه چون شفاعت به حال آنها سودى ندارد آنها شفاعت نمى‌كنند زيرا اولياء اللَّه مرتكب كار لغو و بيهوده نمى‌شوند.

نكته: شفيعان روز جزا

از آيات مورد بحث، همچنين بعضى ديگر از آيات قرآن مجيد، استفاده مى‌شود كه شفيعان در روز قيامت متعددند، (و دايره شفاعت آنها متفاوت است) از مجموع رواياتى كه از منابع شيعه و اهل سنت نقل شده- و اين روايات بسيار زياد است- استفاده مى‌شود كه اين شفيعان در قيامت براى گنهكارانى كه زمينه‌هاى شفاعت در آنها موجود است شفاعت مى‌كنند.

1- نخستين شفيع شخص پيامبر اسلام ص است، چنان كه در حديثى مى‌خوانيم رسول اللَّه فرمود،

انا اول شافع فى الجنة

[1] 2- تمام انبياء از شفعاء روز قيامتند، چنان كه در حديث ديگرى از پيغمبر اكرم ص آمده است كه فرمود:

يشفع الانبياء فى كل من يشهد أن لا اله الا اللَّه مخلصا فيخرجونهم منها

:" پيامبران در باره تمام كسانى كه از روى اخلاص به وحدانيت خداوند گواهى مى‌دهند شفاعت مى‌كنند، و آنها را از دوزخ خارج مى‌سازند" [2]

[1]" صحيح مسلم" جلد 2 صفحه 130.

[2]" مسند احمد" جلد 3 صفحه 12.