دارد كه فقط تنزيه از هر گونه عيب و نقص را شامل مى‌شود.

تعبير به" لباس" ممكن است كنايه از عمل انسان باشد چرا كه اعمال هر كس به منزله لباس او است، و ظاهر او بيانگر باطن او است.

بعضى نيز گفته‌اند منظور از لباس در اينجا قلب و روح و جان است، يعنى قلبت را از هر گونه آلودگى پاك كن، جايى كه بايد لباس تطهير شود صاحب لباس اولويت دارد.

بعضى نيز آن را به همان لباس ظاهر تفسير كرده‌اند چرا كه پاكيزگى لباس ظاهر از مهمترين نشانه‌هاى شخصيت، و تربيت و فرهنگ انسان است، مخصوصا در عصر جاهليت كمتر از آلودگيها اجتناب مى‌نمودند و لباسهايى بسيار آلوده داشتند، مخصوصا معمول بود (همانگونه كه در ميان گرفتاران جاهليت عصر اخير نيز معمول است) دامان لباس را بسيار بلند مى‌كردند، به گونه‌اى كه روى زمين مى‌كشيد، و آلوده مى‌شد، و اينكه در بعضى از روايات از امام صادق ع نقل شده كه فرمود: معنى آيه اين است" ثيابك فقصر" (لباست را كوتاه كن) [1] نيز ناظر به همين معنى است.

بعضى نيز آن را به همسران تفسير كرده‌اند، چرا كه قرآن مى‌گويد:

شما لباس همسران خود هستيد، و آنها را نيز لباس شما (چرا كه حفظ آبروى يكديگر مى‌كنيد، و زينت يكديگريد هُنَّ لِباسٌ لَكُمْ وَ أَنْتُمْ لِباسٌ لَهُنَ‌ (بقره آيه 187).

[1]" مجمع البيان" جلد 10 صفحه 385.