2- راه ديگرى براى اثبات علم غيب پيشوايان‌

در اينجا دو راه ديگر براى اثبات اين واقعيت كه پيامبر ص و امامان معصوم ع اجمالا از اسرار غيب آگاه بودند وجود دارد.

نخست اين كه: مى‌دانيم دايره ماموريت آنها محدود به مكان و زمان خاصى نبوده، بلكه رسالت پيامبر ص و امامت امامان ع جهانى و جاودانى است، چگونه ممكن است كسى چنين ماموريت گسترده‌اى داشته باشد؟ در حالى كه هيچگونه آگاهى جز بر زمان و محيط محدود خود نداشته باشد؟ آيا كسى را كه مثلا مامور امارت و استاندارى بخش عظيمى از كشورى مى‌كنند مى‌تواند از آن منطقه آگاهى نداشته باشد و در عين حال ماموريت خود را به خوبى انجام دهد؟!.

به تعبير ديگر: پيامبر ص و امام ع در مدت حيات خود بايد آن چنان احكام الهى را بيان و اجرا كند كه جوابگوى نيازمنديهاى همه انسانها در هر زمان و مكان باشد، و اين ممكن نيست مگر اينكه لا اقل بخشى از اسرار غيب را بداند.

ديگر اينكه سه آيه در قرآن مجيد است كه اگر آنها را در كنار هم بچينيم مساله علم غيب و پيامبر ص و امامان ع از آن روشن مى‌شود، نخست اينكه قرآن در مورد كسى كه تخت ملكه" سبا" را در يك چشم بر هم زدن نزد" سليمان" آورد (يعنى آصف بن برخيا) مى‌گويد: قالَ الَّذِي عِنْدَهُ عِلْمٌ مِنَ الْكِتابِ أَنَا آتِيكَ بِهِ قَبْلَ أَنْ يَرْتَدَّ إِلَيْكَ طَرْفُكَ فَلَمَّا رَآهُ مُسْتَقِرًّا عِنْدَهُ قالَ هذا مِنْ فَضْلِ رَبِّي‌:" كسى كه دانشى از كتاب داشت گفت من آن را پيش از آنكه چشم بر هم زنى نزد تو خواهم آورد، و هنگامى كه (سليمان) آن را نزد خود مستقر ديد گفت: اين از فضل پروردگار من است" (نمل- 40).