تمام معابد، مخصوص خدا است و در اين معابد، جز براى خدا سجده نمى‌توان كرد و پرستش غير او ممنوع است.

دوم اينكه منظور از مساجد، اعضاى هفتگانه سجده است، اين اعضاء را تنها براى خدا بايد بر زمين گذاشت و براى غير او جايز نيست، چنان كه در حديث معروفى از امام نهم" محمد بن على الجواد" ع نقل شده است كه" معتصم عباسى" در مجلسى كه از فقهاى اهل سنت در آن جمع بودند سؤال كرد كه دست دزد را از كدام قسمت بايد بريد؟ بعضى گفتند: از مچ، و به آيه تيمم استدلال كردند، بعضى ديگر گفتند: از مرفق و به آيه وضو استدلال كردند،" معتصم" از آن حضرت عليه السلام در اين باره توضيح خواست، حضرت عليه السلام نخست از او" در خواست نمود كه از سؤال خود صرفنظر كند، و چون اصرار كرد، فرمود: آنچه آنها گفتند همه خطا است، تنها بايد چهار انگشت از مفصل انگشتان بريده شود، و كف دست و انگشت شست باقى بماند، هنگامى كه معتصم جوياى دليل شد، امام به كلام پيغمبر ص كه سجود بايد بر هفت عضو باشد پيشانى و دو دست و دو سر زانوها و پاها استدلال كرد و سپس افزود اگر از مچ يا مرفق بريده شود دستى براى او باقى نمى‌ماند كه سجده كند، در حالى كه خداوند فرموده‌ وَ أَنَّ الْمَساجِدَ لِلَّهِ‌ يعنى اين اعضاى هفتگانه مخصوص خدا است، و آنچه مخصوص خدا است نبايد قطع كرد، اين سخن اعجاب معتصم را برانگيخت و دستور داد بر طبق حكم آن حضرت دست دزد را از مفصل چهار انگشت ببرند" [1] و به اين مضمون، احاديث ديگرى نيز نقل شده است‌ [2] ولى احاديثى كه در اين زمينه نقل شده غالبا بدون سند و يا با سند ضعيف‌

[1]" وسائل الشيعه" جلد 18 صفحه 490 (ابواب حد السرقه باب 4 حديث 5).

[2]" نور الثقلين" جلد 5 صفحه 439 و 440.