اين براى چندمين بار است كه قرآن مجيد روى اين مطلب تكيه مى‌كند كه" ايمان و تقوى" نه تنها سرچشمه" بركات معنوى" است كه موجب فزونى ارزاق مادى و وفور نعمت و آبادى و عمران و" بركت مادى" نيز مى‌باشد، بحث مشروحى در اين زمينه در همين جلد در تفسير سوره نوح ذيل آيه 12 تحت عنوان رابطه" ايمان و تقوى با عمران و آبادى" داشتيم.

قابل توجه اينكه طبق اين بيان آنچه مايه وفور نعمت مى‌شود، استقامت بر ايمان است نه اصل ايمان، زيرا ايمان موقت و زودگذر نمى‌تواند چنين بركاتى از خود نشان دهد، مهم استقامت بر ايمان و تقوى است كه پاى بسيارى در آن لنگ و لرزان است.

" منظور اين است كه ما آنها را با وفور نعمت بيازمائيم" (لِنَفْتِنَهُمْ فِيهِ‌).

آيا فزونى نعمت مايه غرور و غفلت آنها مى‌شود؟ يا سبب بيدارى و شكر گزارى و توجه بيشتر به خدا؟

و از اينجا روشن مى‌شود كه يكى از اسباب مهم امتحان الهى وفور نعمت است، و اتفاقا آزمايش به وسيله" نعمت" از آزمايش به وسيله" عذاب"، سخت‌تر و پيچيده‌تر است، زيرا طبيعت فزونى نعمت، سستى و تنبلى و غفلت و غرق شدن در لذائذ و شهوات است، و اين درست چيزى است كه انسان را از خدا دور مى‌سازد و ميدان را براى فعاليت شيطان آماده مى‌كند تنها كسانى مى‌توانند از عوارض نامطلوب فزونى وفور نعمت در امان بمانند كه به طور دائم به ياد خدا باشند، ذكر او را فراموش نكنند، و با يادآوريهاى مداوم خانه قلب را از نفوذ شياطين حفظ