(وَ أَنَّا لا نَدْرِي أَ شَرٌّ أُرِيدَ بِمَنْ فِي الْأَرْضِ أَمْ أَرادَ بِهِمْ رَبُّهُمْ رَشَداً).

و به تعبير ديگر ما نمى‌دانيم آيا اين امر مقدمه نزول عذاب و بلا از سوى خدا است يا مقدمه هدايت آنها؟

ولى مؤمنان جن قاعدتا بايد فهميده باشند كه ممنوعيت از استراق سمع كه با ظهور پيامبر اسلام ص مقارن بوده، مقدمه هدايت انسانها، و بر چيده شدن دستگاه كهانت و خرافات ديگرى مانند آن است، و اين چيزى جز اعلام پايان يك دوره تاريك، و آغاز دورانى نورانى نمى‌تواند باشد.

اما از آنجا كه" جن" به مساله استراق سمع دلبستگى خاصى داشت هنوز نمى‌توانست باور كند كه اين محروميت يك نوع خير و بركت است، و گرنه روشن است كه كاهنان در عصر جاهليت با اتكاء به همين مساله استراق سمع سهم بزرگى در گمراه ساختن مردم داشتند.

قابل توجه اين كه آنها در اين جمله هدايت را به خدا نسبت مى‌دهند، ولى شر را به صورت فعل مجهول بدون نسبت به خدا ذكر مى‌كنند، اشاره به اينكه آنچه از سوى خدا مى‌رسد خير و هدايت است، و شر و فساد از خود مردم و سوء استفاده آنها از نعمتهاى الهى و مواهب آفرينش ناشى مى‌شود.

گرچه مى‌بايست در مقابل" شر"، واژه" خير" ذكر شود، ولى از آنجا كه واژه" خير" در اينجا به معنى" هدايت" بوده روى همين مصداق تكيه شده است.