پاسخ اين سؤال با توجه به يك نكته روشن مى‌شود، و آن اينكه قرآن نمى‌گويد" هر مدعى"، بلكه مى‌گويد اگر پيامبر اسلام ص چنين كارى را كند يعنى پيامبرى كه خدا به او معجزه داده و دلائل حقانيت او را تاييد كرده اگر او از طريق حق منحرف گردد لحظه‌اى به او مهلت داده نخواهد شد، چرا كه مايه گمراهى و ضلالت مردم خواهد بود. [1] ولى كسى كه ادعاى باطلى مى‌كند معجزه يا دليل روشنى بر حقانيت خويش ندارد هيچ لازم نيست خداوند فورا او را هلاك كند، چرا كه بطلان سخنان او براى هر كسى كه طالب حق باشد روشن است، آنجا كار مشكل مى‌شود كه مدعى نبوت با دلائل و معجزات همراه گردد و از طريق حق منحرف گردد.

و از اينجا روشن مى‌شود اينكه بعضى از" فرق ضاله" براى اثبات دعوى پيشوايان خود به اين آيه چسبيده‌اند كاملا اشتباه است، و گرنه بايد مسيلمه‌هاى كذاب، و هر مدعى دروغين ديگر نيز بتواند به اين آيه بر حقانيت خود استدلال كند.

براى آنها كه آماده‌اند خود را از گناه پاك كنند و راه حق را بپويند، براى آنها كه جستجوگرند و طالب حقيقت، و كسانى كه اين حد از تقوا را ندارند مسلما نمى‌توانند از تعليمات قرآن بهره گيرند.

[1] اين همان چيزى است كه در كتب علم كلام از آن به عنوان قرار دادن معجزه در دست كاذب مطرح و تقبيح شده است.