و كافران بود، در اين آيات بحث گويايى پيرامون قرآن مجيد و نبوت بيان مى‌كند تا بحث" نبوت" و" معاد" مكمل يكديگر باشند.

نخست مى‌فرمايد:" سوگند مى‌خورم به آنچه مى‌بينيد" (فَلا أُقْسِمُ بِما تُبْصِرُونَ‌).

معروف اين است كه كلمه" لا" در اينگونه موارد زائده و براى تاكيد است، ولى بعضى گفته‌اند كه" لا" در اينجا نيز معنى نفى را مى‌بخشد، يعنى من قسم نمى‌خورم به اين امور، چرا كه" اولا" نيازى به اين سوگند نيست،" ثانيا" سوگند بايد به نام خدا باشد، ولى اين قول ضعيف است، و مناسب همان معنى اول است و در قرآن مجيد سوگند به نام خدا و غير نام او فراوان است.

جمله" بِما تُبْصِرُونَ وَ ما لا تُبْصِرُونَ‌" مفهوم گسترده‌اى دارد كه همه آنچه را انسانها مى‌بينند و نمى‌بينند فرا مى‌گيرد، و به تعبير ديگر سراسر عالم" شهود" و" غيب" را شامل مى‌شود.

در اينجا احتمالات ديگرى در تفسير اين دو آيه داده شده، از جمله اينكه: منظور از" بِما تُبْصِرُونَ‌" عالم خلقت و" ما لا تُبْصِرُونَ‌" خالق است، يا اينكه منظور نعمتهاى ظاهرى و باطنى، يا انسانها و فرشتگان، يا اجسام و ارواح، يا دنيا و آخرت است.

ولى همانطور كه اشاره كرديم گستردگى مفهوم اين دو تعبير مانع از محدود ساختن معنى آن است، بنا بر اين همه آنچه در افق ديد قرار مى‌گيرد، و آنچه قرار نمى‌گيرد، در اين سوگند داخل است، ولى شمول آن نسبت به خداوند بعيد به نظر مى‌رسد، چرا كه قرار دادن خالق در كنار خلق مناسب‌