بعضى" سلطان" را در اينجا به معنى دليل و برهانى كه مايه پيروزى انسان است دانسته‌اند، يعنى امروز هيچ دليل و حجتى كه بتوانم اعمالم را با آن توجيه كنم در پيشگاه خدا ندارم.

بعضى از مفسران نيز گفته‌اند كه مراد از" سلطان" در اينجا سلطه و حكومت نيست، چرا كه تمام كسانى كه وارد دوزخ مى‌شوند سلطان كشور و امير بلادى نبودند، بلكه مراد سلطه انسان بر نفس خويش و زندگانى خويش است، ولى با توجه به اينكه بسيارى از دوزخيان براى خود سلطه و نفوذ در جهان داشتند يا از سردمداران بودند اين صحيح به نظر نمى‌رسد.

نكته چند داستان عبرت‌انگيز

در اينجا سرگذشتهاى بسيارى نقل شده كه همه تاكيدى است بر محتواى آيات فوق و درس عبرتى است براى آنها كه تكيه بر مال و مقام كرده، سرتاپا آلوده غرور و غفلت و گناهند، از جمله:

1- در" سفينة البحار" از كتاب" نصائح" چنين نقل شده:" هنگامى كه بيمارى هارون الرشيد در خراسان شديد شد دستور داد طبيبى از طوس حاضر كنند، و سپس سفارش كرد كه ادرار او را با ادرار جمع ديگرى از بيماران و از افراد سالم بر طبيب عرضه كنند، طبيب شيشه‌ها را يكى بعد از ديگرى وارسى مى‌كرد تا به شيشه هارون رسيد، و بى‌اينكه بداند مال كيست، گفت:

به صاحب اين شيشه بگوئيد وصيتش را بكند، چرا كه نيرويش مضمحل شده و بنيه‌اش فرو ريخته است!" هارون" از شنيدن اين سخن از حيات‌