" من يقين داشتم كه رستاخيزى در كار است، و من به حساب اعمالم مى‌رسم" (إِنِّي ظَنَنْتُ أَنِّي مُلاقٍ حِسابِيَهْ‌) [1]" ظن" در اينگونه موارد به معنى" يقين" است، او مى‌خواهد بگويد:

آنچه نصيب من شده به خاطر ايمان به چنين روزى است، و راستى هم همين است ايمان به حساب و كتاب به انسان روح تقوى و پرهيزگارى مى‌بخشد و تعهد و احساس مسئوليت در او ايجاد مى‌كند، و مهمترين عامل تربيت انسان است.

" او در يك زندگى كاملا رضايت‌بخش قرار خواهد داشت" (فَهُوَ فِي عِيشَةٍ راضِيَةٍ) [2]

بهشتى كه آن قدر رفيع و والا است كه هيچكس مانند آن را نديده و نشنيده و حتى تصور نكرده است.

[1]" ها" در" حسابيه"" هاء استراحت" يا" هاء سكت است" و معنى خاصى ندارد همانگونه كه در" كتابيه" نيز چنين است.

[2] با اينكه" رضايت و خشنودى" صفتى است براى صاحبان اين زندگى، ولى در آيه فوق آن را صفتى براى خود زندگى قرار داده، و اين نهايت تاكيد را افاده مى‌كند، يعنى نوعى از زندگى است كه سراسر رضايت و خشنودى مى‌باشد.