اول مناسبتر به نظر مى‌رسد.

نگفتم خدا را به عظمت ياد كنيد، و از مخالفت او بپرهيزيد، شكر نعمت او را بجا آوريد، و نيازمندان را از اموال خود بهره‌مند سازيد؟ ولى شما گوش نكرديد، و به روزگار سياه افتاديد! از اين آيه استفاده مى‌شود كه در ميان آنها فرد مؤمنى بود كه آنها را از بخل و حرص نهى مى‌كرد، و چون در اقليت بود كسى گوش به حرفش نمى‌داد، اما پس از اين حادثه دردناك، زبان او گشوده شد، و منطقش تيزتر و برنده‌تر گشت، و آنها را زير رگبار ملامت و سرزنش گرفت.

تعبير به" اوسط" در آيه قبل به معنى كسى است كه در سرحد اعتدال از نظر عقل و خرد و دانش باشد، بعضى آن را حد وسط در سن و سال معنى‌