خطاب به پيامبر ص شروع مى‌شود ادامه بحثهايى است كه در آيات قبل با كفار شده، كه جنبه‌هاى ديگرش در اين آيات، منعكس است.

نخست به آنها كه غالبا انتظار مرگ پيامبر ص و يارانش را داشتند و گمان مى‌كردند كه با مرگ وى آئين او برچيده مى‌شود و همه چيز پايان (و غالب دشمنان شكست خورده در باره رهبران راستين هميشه همين انتظار را دارند) مى‌فرمايد:" بگو اگر خداوند مرا و تمام كسانى كه با من هستند، هلاك كند، يا مورد ترحم قرار دهد چه كسى كافران را از عذاب دردناك پناه مى‌دهد"؟ (قُلْ أَ رَأَيْتُمْ إِنْ أَهْلَكَنِيَ اللَّهُ وَ مَنْ مَعِيَ أَوْ رَحِمَنا فَمَنْ يُجِيرُ الْكافِرِينَ مِنْ عَذابٍ أَلِيمٍ‌).

در بعضى از روايات آمده است كه كافران مكه، به پيامبر ص و مسلمانان نفرين مى‌كردند و تقاضاى مرگ او را داشتند به گمان اينكه اگر آن حضرت از دنيا برود، دعوتش نيز برچيده مى‌شود، آيه فوق نازل شد و به آنها پاسخ داد.

شبيه همين معنى در آيه 30 سوره طور آمده است، آنجا كه مى‌گويد:

(أَمْ يَقُولُونَ شاعِرٌ نَتَرَبَّصُ بِهِ رَيْبَ الْمَنُونِ‌):" آنها مى‌گويند محمد شاعرى است كه انتظار مرگش را مى‌كشيم"! غافل از اينكه مصطفى را الطاف حق وعده داده كه گر بميرد نميرد نام حق، آرى وعده پيروزى اين آئين و سيطره آن را بر تمام جهان به او داده است، و حيات و مرگ پيغمبر اكرم ص چيزى را تغيير نمى‌دهد.

بعضى تفسير ديگرى براى اين آيه ذكر كرده‌اند كه به پيامبر ص مى‌فرمايد: بگو ما با داشتن ايمان به خدا ميان خوف و رجا هستيم شما در باره خود چه مى‌انديشيد؟! ولى تفسير اول صحيحتر به نظر مى‌رسد.