[سوره الملك (67): آيات 19 تا 21]

أَ وَ لَمْ يَرَوْا إِلَى الطَّيْرِ فَوْقَهُمْ صافَّاتٍ وَ يَقْبِضْنَ ما يُمْسِكُهُنَّ إِلاَّ الرَّحْمنُ إِنَّهُ بِكُلِّ شَيْ‌ءٍ بَصِيرٌ (19) أَمَّنْ هذَا الَّذِي هُوَ جُنْدٌ لَكُمْ يَنْصُرُكُمْ مِنْ دُونِ الرَّحْمنِ إِنِ الْكافِرُونَ إِلاَّ فِي غُرُورٍ (20) أَمَّنْ هذَا الَّذِي يَرْزُقُكُمْ إِنْ أَمْسَكَ رِزْقَهُ بَلْ لَجُّوا فِي عُتُوٍّ وَ نُفُورٍ (21)

ترجمه:

19- آيا پرندگانى را كه بالاى سرشان گاه بالهاى خود را گسترده و گاه جمع مى‌كنند نگاه نكردند؟ جز خداوند رحمان كسى آنها را بر فراز آسمان نگه نمى‌دارد چرا كه او به هر چيز بينا است.

20- آيا كسى كه لشكر شما است مى‌تواند شما را در برابر خداوند يارى دهد، ولى كافران تنها گرفتار غرورند.

21- يا آن كسى كه شما را روزى مى‌دهد اگر روزيش را باز دارد (چه كسى مى‌تواند نياز شما را تامين كند) ولى آنها در سركشى و فرار از حقيقت لجاجت مى‌ورزند.