آنها باور نمى‌كنند كه انسانى آگاهانه و با داشتن رهبر آسمانى به چنين سرنوشتى گرفتار شود، و چنين جايگاهى را براى خود انتخاب كند.

نه تنها آنها را تصديق نكرديم، و به پيام حياتبخششان گوش فرا نداديم، بلكه به مخالفت برخاسته، و اين طبيبان روحانى را گمراه خوانديم، و از خود رانديم.

اگر ما گوش شنوا داشتيم، و عقل خود را به كار مى‌گرفتيم، هرگز از دوزخيان نبوديم"! (وَ قالُوا لَوْ كُنَّا نَسْمَعُ أَوْ نَعْقِلُ ما كُنَّا فِي أَصْحابِ السَّعِيرِ).

در اين آيات ضمن بيان سرنوشت وحشتناك دوزخيان، انگشت روى علت اصلى بدبختى آنها گذارده شده است، مى‌گويد: از يك سو خداوند گوش شنوا عقل و هوش داده، و از سوى ديگر پيامبرانش را با دلائل روشن فرستاده، اگر اين دو با هم ضميمه شوند سعادت انسان تامين است.