از شهر و ديارشان نمودند، حتى گروهى از آنها پيمان ترك مخاصمه با مسلمانان بسته بودند، نيكى كردن با اين دسته اظهار محبت با آنها بى‌مانع بود، و اگر معاهده‌اى با آنها بسته بودند بايد به آن وفا كنند و در اجراى عدالت بكوشند.

مصداق اين گروه طائفه" خزاعه" بودند كه با مسلمين پيمان ترك مخاصمه داشتند.

بنا بر اين جايى براى گفتار جمعى از مفسران باقى نماند كه اين دستور را منسوخ دانسته، و ناسخ آن را آيه 5 سوره توبه ذكر كرده‌اند كه مى‌گويد:

فَإِذَا انْسَلَخَ الْأَشْهُرُ الْحُرُمُ فَاقْتُلُوا الْمُشْرِكِينَ حَيْثُ وَجَدْتُمُوهُمْ‌:" هنگامى كه ماههاى حرام پايان گيرد بت‌پرستان را هر كجا ديديد به قتل برسانيد" چرا كه اين آيه سوره توبه فقط از مشركانى سخن مى‌گويد كه پيمان‌شكنى كرده، و به مخالفت علنى در برابر اسلام و مسلمين برخاسته بودند به گواهى آيات بعد از آن‌ [1] بعضى از مفسران در مورد اين آيه روايت كرده‌اند كه همسر مطلقه ابو بكر براى دخترش" اسماء" هدايايى از مكه آورد" اسماء" از پذيرش آن امتناع كرد، و حتى اجازه ورود به مادرش نداد، آيه فوق نازل شد و پيامبر ص به او دستور داد مادرش را بپذيرد و هديه‌اش را قبول كند و او را مورد اكرام و احسان قرار دهد [2] اين روايت نشان مى‌دهد كه تمام مردم مكه نيز مشمول اين حكم نبودند،

[1] بعضى از مفسران احتمال داده‌اند كه اجازه دوستى در باره مؤمنان باشد كه اسلام را پذيرفته بودند، ولى در مكه باقى مانده، و اقدام به هجرت ننموده بودند، اما لحن آيات كاملا نشان مى‌دهد كه تمام اين گفتگوها در باره غير مسلمين است.

[2] روح البيان جلد 9 صفحه 481- اين روايت در صحيح بخارى و بسيارى از كتب تفسير نيز با تفاوتهايى آمده است.