" تبارك" از ماده" بركت" در اصل از" برك" (بر وزن برگ) به معنى سينه شتر است، و هنگامى كه" برك البعير" گفته شود مفهومش اين است كه شتر سينه خود را به زمين زد، سپس اين كلمه به معنى دوام و بقاء و زوال‌ناپذيرى آمده، و در مورد هر نعمتى كه پايدار و با دوام باشد گفته شده است، مخزن آب را از اين رو" بركه" مى‌گويند كه آب مدتى طولانى در آن باقى مى‌ماند.

در آيه فوق در حقيقت دليل مبارك بودن ذات پاك خدا ذكر شده و آن مالكيت و حاكميت او بر جهان و قدرت او بر همه چيز است، و به همين دليل وجودى است زوال‌ناپذير و پربركت.

" مرگ" اگر به معنى فنا و نيستى باشد مخلوق نيست، چرا كه خلقت به امور وجودى تعلق مى‌گيرد، ولى مى‌دانيم كه حقيقت مرگ انتقال از جهانى به جهان ديگر است، و اين قطعا يك امر وجودى است كه مى‌تواند مخلوق باشد.

و اگر مرگ در اينجا قبل از حيات ذكر شده بخاطر تاثير عميقى است كه توجه به مرگ در حسن عمل دارد. گذشته از اينكه مرگ قبل از زندگى بوده است.

منظور از آزمايش خداوند چنان كه قبلا نيز گفته‌ايم نوعى پرورش است،